Εντάξει, εντάξει. Είμαι η πρώτη που θα παραδεχτώ πως το σπίτι μου είναι γεμάτο από σκουρόχρωμα, ακόμα και μαύρα, έπιπλα. Και είμαι σίγουρη πως δεν έχω πρωτοτυπήσει καθόλου σε αυτό. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, νομίζω πως γενιές και γενιές γαλουθήκαν σε μία Ελλάδα όπου το σκουρόχρωμο ξύλο είχε ταυτιστεί με το καλό ξύλο. Και μην μού πείτε πως δεν έχετε εικόνες κι αναμνήσεις από έστω μία λουστραρισμένη τραπεζαρία από καρυδιά, που δεχόταν καλεσμένους μόνο σε άκρως εξαιρετικές περιπτώσεις, ενώ τις υπόλοιπες 364 μέρες (άντε καλά 363) φυλάσσονταν υπό το άυπνο βλέμμα του Κέρβερου της μαμάς!
